Nyheter
«Eg sto i ei håla», sa eg når nogen såg på bildet.
Publisert
Den fyssta lerindå vår hette frøken Skaug. U va syster te rektor Skaug og va et syn (så dei vaksne sa), men u va'kje lengje. U forsvant ei stond itte me hadde tatt skulebilde. " Eg sto i ei håla", sa eg når nogen såg på bildet. Det såg ut så eg va liga liten så an Svein og Åge. Dei va minst. An Racin va stysst. Han e lensmann nå. Jedna an blei inspirerte når di fekk politien på døre itte atte han og Svein og Jens Robert blei mistenkte for å ha skåte takjet av ein bonkers på Sandane. Nogen hadde fylt ei gru med patronhylser med stikkekrut og sett fyr.
U Siv va fine. Eg trur hu va den fyssta jentå eg stal huå frå. U budde longt oppi markje. Heilt opp me an Odd Ståle og dei, der så eg og Hild bur nå.
Den nesta huå eg tog, va Liv si. U Liv va høge og aldeles nydelige med kvite skosjeiser.Di budde rett atteme Tjøsvoldsvattenet og hu va bere å sjeisa elle adle andre.
Huå va grå med ein breie, oransje oppbrett. Halslinningjen på gensien va akkurat liga breie og hadde same farjen. Åsse hadde u smilehål.
Eg trur eg va forelska i na i fleire år. I tillegg va eg forelska i na Kari, Meiken, Anne Marit, Inghild, Margareth, Agnes, Nelly, Sissel, Aud June, Lene,
Linda (igjen) og fleire andre, men hu så lerte meg å kyssa hette Hilde. Det va hu så sa atte eg måtte gap opp. Det skjedde midt på dajen utforbi muren sjå na Selma og Torgils mens an Jan og Sturla såg på. An Sturla va sysjåbadne ans Jan og va frå Oslo. Eg trur u Hilde va frå Stavanger.
...........................................
Me hadde klassefest for ei stond sie og føre me bejynte, va me på gamleskuel og såg. Eg må innrømma atte eg ikkje minnest så møkje aent elle ongane og friminuttane, nogen få lerarar og ein skuletur. Men ein ting har brent seg fast. Eg stivna ennå når eg tenkje tebars på lyden så kom bakante. Bankingje på døre, døre så gjekk opp og me så ikkje snudde oss for atte me visste ka det va.
"May Karin Kynbråten", kom det spisst og tonlaust.
U Meiken så alltid smilte, smilte nå og. Men smilet nådde ikkje augene og skuldrene hong nerøve og framøve. U hadde den nya, strama bokså med grøne og gule rondingar så gjekk inni kvarandre, på seg. Den sama så u hadde dajen før når me va ute og rodde med lettbåten te Marstein samen med na Kari og Helge. Det e den glaaste bokså eg har sitt, men akkurat nå va dorr'kje hjølp i na.
" Kan May Karin Kynbråten komma te skuletannlegen".
