«Det går kje an å sjå det».

Brudekronen. Andante. Amor. Framgangen drog i bygde vår og malerier så va kjypte på døre blei erstatta med reproduksjonar. Bildene av små hus med trer bakom så låg atteme vatten uten vind, havna på loftet samen med teppene så måtte vika når "vegg te vegg - tepper" blei lagt oppå inlaiden. An Tønes Knutsen kjypte huset der så u mamma og pappa budde på loftet føre di flytte på loftet ans Ole Egge og Math Lande bygde ein gedigen forretning på Vårå. An Jakob Bakke så sto i mål på A-lajet og va jifte med na Else, dotter nas tante Ella (så egentligt va tanten nas mamma), selte hydleseksjonar så det kvein.Husfasadane blei skjemde når både ståveglas og loftsglas blei blenda for å få veggplass. Mongjen hadde nettopp bytt te termopan,men di sjytta ikkje. Me henta nye Karmøytrål i Lowestoft og Mostein-karane og Stonghaugarane kjypte nytt omtrent samtidigt. Skifjord har eg nevnt, men ikkje Bjørn sin. Eg har glømt ka an hette, men ikkje atte an hadde styrehuset framme og atte folk va øvide. Det gjekk "full speed ahead", men ikkje for adle heila tie. For ås stoppte det i ein hjernesvulst. Fru Sturi va dø, og Rismyhr kom kje føre seinare. Doktoren hette Siomonsen og haddde kontor på Rådhuset. "An måtte jo forstått det", sa me. "Når ein vaksen mann så aldrig har vore sjå doktoren, klaga seg, så må an jo forstå atte dorr e noge hakki gale" Simonsen måtte - heilt ufortjent - ta noge av skolde. Det hjalp, men ikkje lengje. Me fekk helsa på håpet fleire gongjer. Hår voks ut igjen og det hjølpte med øvelser. Askesafte virka. Elle? Håp e kje berusande på same måten så ein forelskelse. Heller ikkje godt så ein middagskvil. Det e vondt i botten og lettelse i toppen og du e redde sjøl om du e øve midten. An onkel Kåre og Kjell nas tante Klara va med og tog av for dei stysste nedturane. Brødrene og systrene ans pappa kom og det sama gjorde naboar, anna slekt og venner. Kompisar frå oppveksten på Håland, for eksempel an Johan så jobba på Bøteriet, les og bildet og kom. Minner frå skulegang og lek blei delte og det gjorde godt. For adle. "Kossen har du det med Jesus?", konne nogen spørja enten di va frå Åkra elle Håland. Dette spørsmålet kan du få enten du ska leva elle døy, men oftast når du ska døy. "Eg har beholdt min barnetro", svarte an pappa med ein bokmålsdreis i slutten - og eg ante ein gardering. Dei synnante, dei frå Långåker, Hibnes og Håland, vett som regel kor krysset ska stå og hadde nok hatt "sikker" på denne. Alt dette va te hjølp, samen med omtanken frå dei du traff, dei så visste og dei så ikkje visste ka di sko seia.